Parafia św. Wawrzyńca w Sieciechowie to jedna z 11 parafii rzymskokatolickich dekanatu czarnoleskiego diecezji radomskiej erygowana w XI wieku. Wczesnośredniowieczny gród na prawym brzegu Wisły został założony w XI w. przez palatyna Sieciecha z rodu Toporczyków. Od XII w. osada targowa była związana z opactwem benedyktynów i po wybudowaniu zamku do końca XIV w. był to ośrodek kasztelanii. Miasto na prawie niemieckim lokowane mocą przywileju opata Prokopa ok. 1430 r. Od drugiej połowy XVII w. zaczęło podupadać. Prawa miejskie straciło w 1869 r.
Najstarsza pisemna wzmianka o parafii w Sieciechowie pochodzi z 1191 r. Parafia była wówczas bardzo rozległa, obejmowała swym zasięgiem okolice dzisiejszego Kazimierza, Zwolenia, Kozienic, Stężycy i Dęblina. Początkowo proboszczami w Sieciechowie byli księża diecezjalni. Pierwotny kościół drewniany istniał tu w 1326 r. W początkach XV w. zakonnicy wybudowali i uposażyli nowy kościół pw. św. Wawrzyńca. Ok. 1502 r. parafia została inkorporowana do klasztoru. Kościół spłonął w 1707 r. W latach 1710–1779 zbudowano nowy kościół wg projektu budowniczego Andrzeja Janowicza, staraniem ks. Józefa Kurdwanowskiego (późniejszego opata) oraz opata Wawrzyńca Bułharewicza.
Dedykacji kościoła dokonał 22 X 1780 r. bp Jan Lenczowski. W 1885 r., dekretem bp. Antoniego Ksawerego Sotkiewicza, parafia w Sieciechowie została zniesiona, a probostwo przeniesiono do Opactwa. W 1907 r. bp Stefan Aleksander Zwierowicz utworzył filię parafialną w Sieciechowie. Dzięki staraniom mieszkańców Sieciechowa biskup sandomierski Marian Ryx na nowo erygował parafię 24 XII 1920 r. Kościół był restaurowany w 1972 r. Jest świątynią orientowaną, w liniach architektonicznych renesansową, posiada wystrój barokowy.
Kościół jest zbudowany z kamienia i cegły. Proboszczami byli następująco: 1943 – 1957 – ks. Stanisław Nowakowski 1957 – 1976 – ks. Jan Major 1976 – 1991 – ks. Zbigniew Albert 1991 – 1992 – ks. Antoni Firmanty 1992 – 2013 – ks. Jerzy Kłusek 2013 – 2018 – ks. Krzysztof Kaszuba 2018 – nadal - ks. Tomasz Kośla